Η αστάθεια που επικρατεί στην Βόρειο Αφρική, Μέση Ανατολή και τις περαιτέρω ανατολικές χώρες σε συνδυασμό με το ξέσπασμα εμφυλίων πολέμων, την αύξηση των τζιχαντιστών και την ένταση της φτώχειας, έχουν σημαντικό αντίκτυπο στον άμαχο πληθυσμό. Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν ένα πιεστικό περιβάλλον για τους κατοίκους που τελικά αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, δεδομένου ότι η ζωή τους απειλείται σε καθημερινή βάση από τρομοκράτες. Καταφεύγουν λοιπόν στην Τουρκία και από εκεί είτε κινούνται προς τα βόρεια της χώρας είτε διασχίζουν τη Μεσόγειο φτάνοντας στην Ελλάδα. Εισερχόμενοι από τα νότια σύνορα, μετανάστες από τη Συρία, το Ιράν και το Αφγανιστάν που έχουν πλέον ξεπεράσει τις 25.000, αναζητούν στην Ευρώπη ασφαλές καταφύγιο, όχι απαραίτητα ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο αλλά ένα μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης.
Όμως το αντιπαραγωγικό σύστημα Ασύλου δεν είναι πλέον βιώσιμο, εξαιτίας της γραφειοκρατίας και της μη σύμπραξης της Ευρώπης. Άμεσο απότοκο των γεγονότων, η δημιουργία της μεταναστευτικής κρίσης. Υπό αυτά τα δεδομένα λοιπόν, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκμεταλλεύονται την υπάρχουσα κατάσταση με πλείονες τρόπους, όπως η διενέργεια λαθρεμπορίας, η συστηματική εργασιακή εκμετάλλευση των μεταναστών, η υπερχρέωση υπηρεσιών π.χ. τηλεφώνου. Με την άφιξη χιλιάδων προσφύγων στην ελληνική επικράτεια, εκτός απ’ την εκμετάλλευση, αναμενόμενη επίσης είναι η καλλιέργεια του εθνικισμού και ενός κλίματος ξενοφοβίας των πολιτών της χώρας υποδοχής.
Η Ελλάδα έχοντας αυτό το ρόλο έχει καθιερώσει ορισμένους χώρους φιλοξενίας, σήμερα ασφυκτικά γεμάτους, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη αρχίζει να υψώνει φράχτες με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Αυστρία και τις Βαλκανικές χώρες οι οποίες κλείνουν τα σύνορα τους αποτρέποντας την είσοδο χιλιάδων προσφύγων. Αυτό σημαίνει ότι δέχονται έναν πολύ περιορισμένο αριθμό μεταναστών με αποτέλεσμα αφενός την άνθιση του λαθρεμπορίου, αφετέρου την μετατροπή της Ελλάδας σε μία ‘’αποθήκη ψυχών’’. Ενόψει και των πρόσφατων αποπειρών αυτοκτονιών που κατεγράφησαν στην Πλατεία Βικτωρίας από απελπισμένους πρόσφυγες, γίνεται αντιληπτή η ύψιστη ανάγκη εκπόνησης κατόπιν συνεργασίας Ε.Ε. και Ελλάδας, μίας Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασύλου. Εκείνο που πρέπει να εγγυηθεί η Ευρώπη είναι ασφάλεια για όλους με πλήρη ενσωμάτωσή τους: οικονομική ενσωμάτωση με δυνατότητα νόμιμης εργασίας σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, πολιτισμική ενσωμάτωση με τη διατήρηση των παραδόσεων τους, κοινωνική ενσωμάτωση με την καλλιέργεια της αίσθησης ελευθερίας και ισότητας. Άλλωστε, επιτακτική είναι η συμπόρευση με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και συγκεκριμένα με το άρθρο 18 του Καταστατικού Χάρτη της Ε.Ε. για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, το οποίο εγγυάται το δικαίωμα ασύλου ανεξαιρέτως σε όλους τους πρόσφυγες, με σεβασμό προς τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951.
Σε κλίμα αλληλεγγύης εκ μέρους της ελληνικής πλευράς ανάμεσα στα ενδεικτικά μέτρα που άμεσα πρέπει να ληφθούν περιλαμβάνονται η εφαρμογή μίας πολιτικής ενάντια στο λαθρεμπόριο, παροχή ευκαιριών εργασίας στους πρόσφυγες που προτίθεται να δουλέψουν, καθώς και τη μέγιστη δυνατή περίθαλψή τους στα κέντρα φιλοξενίας. Η κοινωνία οφείλει να συμβάλει σ΄ αυτήν την αξιόλογη προσπάθεια επιδεικνύοντας καθολικό σεβασμό των δικαιωμάτων των ευάλωτων αυτών κοινωνικών ομάδων που αναζητούν άσυλο και ασφάλεια στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν μακριά από την πατρίδα τους. Η μετατροπή των πολιτών σε homo nationalis, αποδεχόμενοι τη διαφορετικότητα των εθίμων και παραδόσεων των προσφύγων διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική ενσωμάτωση των τελευταίων, ενώ η εποικοδομητική συνεργασία με την Ευρώπη θα πριμοδοτήσει την αναχαίτιση του αντιευρωπαϊκού κλίματος, το οποίο έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο μήνα στην Ελλάδα.
Στεφανία Χαλιούλια
Φοιτήτρια Νομικής Σχολής Αθηνών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου