Σε αυτή τη χώρα, κάθε τι στο
οποίο μας στερείται η πρόσβαση ανάγεται σε Δικαίωμα -με κεφαλαίο Δ. Αφ' ης
στιγμής ευοδωθούν οι αγώνες μας για την κατάκτησή του, καθίσταται αυτομάτως
δυσβάσταχτη υποχρέωση -με μικρό, πολύ μικρό υ-, στην καλύτερη περίπτωση. Στη δε
χειρότερη, γραφική slash κατάπτυστη slash άξια περιφρόνησης συνήθεια.
Το δικαίωμα στην ψήφο είναι μία
από τις σπουδαιότερες κατακτήσεις του δημοκρατούμενου κόσμου, της χώρας μας
μηδέ εξαιρουμένης. Προσωπικά, θεωρώ τη στιγμή της ψήφου ιερή, ανεξαρτήτως του
εάν πρόκειται για ανάδειξη εθνικών, τοπικών, συνδικαλιστικών ή άλλου είδους
αρχών. Αντιλαμβάνομαι ότι θα ακουστώ σαν πολιτική διαφήμιση, όμως εκείνη την
ώρα η φωνή μας έχει δύναμη, πώς να το κάνουμε; Εκείνη τη στιγμή μπορούμε να
αναδείξουμε ή να καταδικάσουμε, να αλλάξουμε πορεία ή να διατηρήσουμε σταθερή
τροχιά, να χειροκροτήσουμε ή να μουντζώσουμε. Εν ολίγοις, μπορούμε να
επιλέξουμε. Αν εμείς επιλέγουμε να ψηφίζουμε άκριτα, δίνοντας εξουσία σε
ανίκανους ανθρώπους ή μορφώματα, φταίμε εμείς. Όχι η ύπαρξη της δημοκρατικής
αυτής διαδικασίας, την πολυτέλεια της οποίας όσοι αγωνίστηκαν για αυτήν την
κατάκτηση μας έδωσαν το δικαίωμα να απολαμβάνουμε.
Συνεπώς, αποστρέφομαι βαθιά την
τάση που θεωρεί ότι η αποχή είναι political statement, που συμβάλλει στο να διορθωθούν
τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου. Η αποχή δεν είναι μαγκιά. Είναι παράδοση.
Λευκή σημαία. Είναι αποποίηση βασικού μας δικαιώματος και πλήρης εκχώρησή του
σε όσους επιλέγουν να πάρουν τα πόδια τους να πάνε να ψηφίσουν. Γι' αυτό το
λόγο, ανακατεύομαι όταν διαβάζω αναρτήσεις συναδέλφων που διατυμπανίζουν και
υπερηφανεύονται ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν στις προσεχείς εκλογές της ΕΑΝΔΑ,
της Ένωσης Ασκούμενων και Νέων Δικηγόρων. Ειδικά στο βαθμό που οι δηλώσεις
αυτές προέρχονται από ανθρώπους που τεκμαίρεται ότι είναι περισσότερο και
καλύτερα εκπαιδευμένοι από το μέσο όρο αναφορικά με τις δημοκρατικές
διαδικασίες που συνέχουν ένα κράτος δικαίου. Ανθρώπους που τεκμαίρεται ότι
αντιλαμβάνονται ότι, εάν δεν ψηφίζεις, συμβάλλεις στην αποψίλωση του δικαιώματός
σου να κράζεις για τα χάλια του κλάδου ή για το αποτέλεσμα το οποίο ΔΕΝ
συνδιαμόρφωσες.
Το τεκμήριο είναι, φαίνεται, μαχητό.
Ο καλός φίλος Τρύφωνας Κόλλιας τα
λέει, θαρρώ, καλύτερα από εμένα στην Εφημερίδα των Συντακτών:
http://www.efsyn.gr/?p=248920
Ιουλιέττα Μπισιούλη
Δικηγόρος,
εργαζόμενη στην Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε. για τους Πρόσφυγες